Syndrom sztokholmski to stan, w którym ofiara przestępstwa, nadużyć, kontrolowania lub innych traumatycznych sytuacji zaczyna sympatyzować i odczuwać pozytywne emocje wobec sprawcy. Syndrom sztokholmski jest wynikiem trudnej i często przerażającej sytuacji i ofiary często ulegają swoim założeniom, aby zminimalizować ryzyko dalszych obrażeń. Cechy syndromu sztokholmskiego obejmują:

• Wierność i lojalność wobec oprawcy,
• Szczery poziom sympatii i empatii wobec oprawcy,
• Poczucie obowiązku wobec oprawcy,
• Uzasadnienie przemocy dadzące oprawcom poczucie racji oraz
• Traumę emocjonalną i psychiczną.

Objawy syndromu sztokholmskiego obejmują:

• Brak poczucia wolności,
• Niemożliwość odcięcia się od sytuacji przez ofiarę,
• Lęk przed porzuceniem,
• Uczucie, że sprawca jest jedyną osobą, która może pomóc,
• Tożsamość ofiary uległa manipulacji i zaczyna być utożsamiana z tożsamością sprawcy.

Skutki syndromu sztokholmskiego obejmują problemy emocjonalne, takie jak depresja, lęk, PTSD, Oprócz tego ofiary mogą doświadczać trudności fizycznych wynikających z cierpienia psychicznego lub fizycznego. Ponadto ofiary mogą tracić wiarę we własne przekonania i zdolność do podejmowania dobrych decyzji. To może prowadzić do długotrwałej i trudnej terapii.

Syndrom sztokholmski zyskał swoją nazwę od porwania, które miało miejsce w sztokholmskim banku w 1973 roku. Dwóch uzbrojonych mężczyzn zmusiło cztery pracownice do ucieczki z budynku, a następnie przeniesienia się w niewoli do samochodu. W kilka dni po porwaniu pracowniczki zaczęły sympatyzować z porywaczami, co zostało zauważone przez media. W wyniku tego zdarzenia, pojęcie syndromu sztokholmskiego stało się powszechne w oznaczaniu zjawiska, w którym osoba ofiary sympatyzuje z oprawcą. Inne przykłady syndromu sztokholmskiego to okaleczenia emocjonalne, takie jak związki z osobami, które stosują kontrolę i manipulacje, a także porwania maniaków, w których ofiarą są często sympatyzujące z oprawcą.

Syndrom sztokholmski może występować w sytuacji emocjonalnie toksycznego związku, w którym jedna osoba kontroluje i manipuluje drugą. Ofiara często symapatyzuje z oprawcą i czuje poczucie, że to z nią jest coś nie tak, i że ona jest winna sytuacji. W efekcie, ofiary często odczuwają obowiązek pomocy swojemu partnerowi, zamiast kochać go lub ją.

Syndrom sztokholmski może wystąpić w rodzinie, zwłaszcza w sytuacji, gdy jedno z dzieci nadużywa kontroli i manipulacji wobec innych członków rodziny. Często jedno z dzieci zostaje ofiarą i zaczyna sympatyzować z oprawcą, odpowiadając na jego potrzeby, pomijając przy tym własne potrzeby i przywiązania.

Nazwa syndrom sztokholmski pochodzi od porwania, które miało miejsce w sztokholmskim banku w 1973 roku. Dwaj mężczyźni z uzbrojeniem zmusili cztery pracownice banku do ucieczki z budynku i przeniesienia się do samochodu, w którym dalej trzymali się w niewoli. W ciągu kilku dni pracownicy zaczęli sympatyzować z porwaczami, co zostało zauważone przez media. W wyniku tego incydentu, pojęcie syndromu sztokholmskiego stało się powszechne w oznaczaniu zjawiska, w którym osoba ofiary sympatyzuje z oprawcą.

Gminny system przeciwdziałania przemocy w rodzinie to część szerszego systemu ochrony ofiar przemocy domowej i przeciwdziałania jej w społeczeństwie. Jest to lokalny system działający na poziomie gminy, który ma na celu identyfikację, wsparcie i ochronę ofiar przemocy w rodzinie, a także zapobieganie temu rodzajowi przemocy. Oto kilka kluczowych elementów gminnego systemu przeciwdziałania przemocy w rodzinie:

1. Centrum pomocy dla ofiar: W ramach gminnego systemu często istnieją specjalne centra lub placówki, gdzie ofiary przemocy w rodzinie mogą uzyskać wsparcie i pomoc. To mogą być schroniska dla ofiar przemocy domowej, poradnie psychologiczne, doradztwo prawne i inne instytucje.
2. Interwencja kryzysowa: Gminny system zapewnia interwencję kryzysową w sytuacjach, gdy ofiara jest w natychmiastowym niebezpieczeństwie. Może to obejmować reagowanie na zgłoszenia o przemocy, udzielanie wsparcia i pomocy ofiarom oraz zapewnianie bezpiecznych miejsc pobytu.
3. Pomoc psychologiczna i społeczna: Ofiary przemocy często potrzebują wsparcia psychologicznego i społecznego. Gminny system może dostarczać tego rodzaju usługi, które pomagają ofiarom poradzić sobie z traumą i rozpocząć proces gojenia.
4. Zapobieganie przemocy: Systemy na poziomie gminnym również prowadzą działania zapobiegawcze, które mają na celu edukację społeczeństwa na temat przemocy w rodzinie, promowanie zdrowych relacji i prewencję przemocy.
5. Współpraca z innymi instytucjami: Gminny system współpracuje z innymi instytucjami, takimi jak policja, służba zdrowia, instytucje edukacyjne, organizacje pozarządowe i inne, aby zapewnić kompleksową opiekę i wsparcie ofiarom przemocy.
6. Edukacja i szkolenia: Systemy na poziomie gminnym prowadzą edukację i szkolenia dla profesjonalistów, którzy mogą mieć kontakt z ofiarami przemocy w rodzinie, tak aby byli w stanie rozpoznawać i reagować na te sytuacje.
7. Zbieranie danych: Ważnym elementem systemu jest także monitorowanie i zbieranie danych na temat przemocy w rodzinie, co pozwala na lepsze zrozumienie problemu i planowanie działań przeciwdziałania.

Gminny system przeciwdziałania przemocy w rodzinie jest istotnym narzędziem w walce z przemocą domową i wspieraniu ofiar. Działa na poziomie lokalnym, co pozwala dostosować działania do konkretnych potrzeb i realiów danej społeczności. 

Osoby uwikłane w relacje przemocowe, mogą nie zauważać, kiedy kłótnie, konflikty stają się agresywnymi, przemocowymi zachowaniami. Ustawa o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie definiuje, że: „przemoc w rodzinie to jednorazowe albo powtarzające się umyślne działanie lub zaniechanie naruszające prawa lub dobra osobiste osób najbliższych, wspólnie zamieszkujących i gospodarujących, w szczególności narażające te osoby na niebezpieczeństwo utraty życia, zdrowia, naruszające ich godność, nietykalność cielesną, wolność, w tym seksualną, powodujące szkody na ich zdrowiu fizycznym lub psychicznym, a także wywołujące cierpienia i krzywdy moralne u osób dotkniętych przemocą”. 

Osoby doświadczające przemocy domowej, mogą uzyskać pomoc dzwoniąc również na Ogólnopolski Telefon dla Ofiar Przemocy w Rodzinie Niebieska Linia 0/801-120-002