Depresja endogenna, zwana również depresją endogenną, to rodzaj depresji, który występuje bez jasnej zewnętrznej przyczyny. Jest to stan depresyjny, który nie jest spowodowany stresem, traumą ani innymi wydarzeniami życiowymi. Osoby cierpiące na depresję endogenną mogą doświadczać uczucia smutku, beznadziejności, utraty zainteresowania i przyjemności życia, poczucia winy, zmęczenia, trudności w koncentracji oraz myśli samobójczych. Chociaż przyczyna tej choroby nie jest do końca znana, uważa się, że depresja endogenna ma podłoże genetyczne, związane z nieprawidłowym działaniem neuroprzekaźników w mózgu. Często występuje w rodzinach, co sugeruje dziedziczność tej choroby. Depresję endogenną leczy się za pomocą terapii farmakologicznej, takiej jak leki przeciwdepresyjne, oraz terapii psychologicznej, takiej jak terapia poznawczo-behawioralna. W przypadku tej formy depresji ważne jest również wsparcie i zrozumienie otoczenia, ponieważ choroba ta może mieć poważny wpływ na funkcjonowanie codzienne. 

Depresja endogenna charakteryzuje się głębokim smutkiem, poczuciem wyczerpania oraz brakiem energii. Często chore osoby tracą zainteresowanie swoimi dotychczasowymi pasjami i zainteresowaniami, zamykają się w sobie i unikają kontaktu z innymi ludźmi. Depresja endogenna może prowadzić do poważnych problemów zdrowotnych i utrudniać normalne funkcjonowanie w codziennym życiu.

Przyczyny depresji endogennej są skomplikowane i związane z różnymi czynnikami. Badania sugerują, że choroba ta jest związana z nieprawidłowym funkcjonowaniem substancji chemicznych, takich jak serotonina, noradrenalina oraz dopamina, które wpływają na nasze nastroje i poziom motywacji.

Istnieją także czynniki genetyczne i biologiczne, które wpływają na rozwój tej choroby. Ludzie, którzy mają w rodzinie osoby chorujące na depresję endogenną, są bardziej narażeni na wystąpienie choroby niż reszta społeczeństwa.

Badania wykazały, że nieprawidłowe funkcjonowanie układu hormonalnego, zaburzenia metaboliczne i problemy z prawidłowym funkcjonowaniem układu nerwowego mogą prowadzić do rozwoju depresji endogennej. Również przewlekły stres może zwiększyć ryzyko wystąpienia choroby.

Leczenie depresji endogennej jest złożone i często wymaga indywidualnego podejścia. Pierwszym krokiem w leczeniu depresji tej choroby jest przeprowadzenie dogłębnego wywiadu i ocena stanu pacjenta przez specjalistę. W zależności od nasilenia objawów depresji, mogą być zalecane różne metody terapeutyczne. W łagodnych przypadkach, psychoterapia może być wystarczająca w celu poprawy samopoczucia pacjenta. Terapia poznawczo-behawioralna, która skupia się na zmienianiu myśli i zachowań negatywnych, jest często stosowana. Jeśli depresja jest bardziej nasilona, lekarz może podjąć decyzję o zastosowaniu farmakoterapii. Leki przeciwdepresyjne, takie jak selektywne inhibitory zwrotnego wychwytu serotoniny (SSRI) lub inhibitory wychwytu zwrotnego noradrenaliny i serotoniny (SNRI), są często przepisywane. Ważne jest również wspieranie pacjenta w codziennych czynnościach, takich jak zdrowa dieta, regularna aktywność fizyczna i odpowiednia ilość snu. Istnieje także wiele innych podejść w leczeniu depresji endogennej, takich jak elektrowstrząsy czy terapia światłem, które mogą być stosowane w niektórych przypadkach. Ostatecznie, leczenie depresji endogennej jest procesem, który wymaga cierpliwości i dostosowania do indywidualnych potrzeb pacjenta. 

Depresja endogenna to choroba, która może trwać wiele miesięcy lub nawet lat. Z tego powodu, warto jak najszybciej zwrócić się o pomoc do specjalisty. Leczenie depresji endogennej opiera się na terapii farmakologicznej oraz psychoterapii.

Objawy depresji endogennej różnią się od objawów depresji reaktywnej. Depresja endogenna, nazywana również depresją wrodzoną, jest wynikiem zaburzeń w układzie nerwowym, a nie wynika z wydarzeń zewnętrznych. Choroba ta może występować u osób w różnym wieku i nie jest bezpośrednio związana z sytuacją życiową. Objawy depresji endogennej obejmują: przygnębienie, brak energii, utratę zainteresowania i przyjemności z codziennych czynności, zaburzenia snu, niepokój lub uczucie pustki, problemy z koncentracją, myśli samobójcze oraz utratę apetytu lub wzrost apetytu. Osoba dotknięta depresją endogenną może również odczuwać uczucie beznadziei oraz trudności w podejmowaniu decyzji. Ważne jest, aby szukać pomocy u profesjonalisty, ponieważ depresja endogenna może być trudniejsza do zdiagnozowania i leczenia niż depresja reaktywna. Terapia farmakologiczna i terapia psychologiczna mogą być skutecznymi metodami leczenia depresji endogennej. 

Depresja endogenna, choć jest chorobą trudną do zdiagnozowania oraz leczenia, jest chorobą uleczalną. Przy leczeniu stosuje się leki przeciwdepresyjne, które pozwalają na zwiększenie poziomu niektórych substancji chemicznych w mózgu, poprawiające nastrój i wydolność psychiczną osoby chorej.

Dodatkowo stosowanie psychoterapii pozwala na przepracowanie trudnych emocji, które przyczyniają się do rozwoju choroby. Terapia pozwala choremu na lepszą samoocenę i łagodzi stres, co jest szczególnie ważne w przypadku depresji endogennej.