Zespół Downa to choroba genetyczna, która wynika z trisomii 21 chromosomu, czyli obecności trzech kopii chromosomu 21 zamiast dwóch. To najczęstsze chromosomalne zaburzenie genetyczne. Osoby z zespołem Downa często mają opóźniony rozwój umysłowy i fizyczny, a także doświadczają różnych problemów zdrowotnych i medycznych.

Objawy zespołu Downa mogą różnić się w zależności od stopnia uszkodzeń genetycznych i indywidualnych czynników. Niektóre z najczęstszych objawów to:

• Opóźnienie rozwoju: O ile niezwykle uzdolnione osoby mogą prosperować na poziomie wiekowym swoich rówieśników, osoby z zespołem Downa zwykle osiągają swoje milowe kroki stricte umysłowe i fizyczne na dłużej niż dzieci bez zaburzeń.
• Zaburzenia kardiologiczne: Osoby z zespołem Downa mają zwiększone ryzyko wad serca, które mogą wpłynąć na ich zdolność do wykonywania codziennych czynności, takich jak chodzenie lub bieganie.
• Płaskie śródstopie: Osoby z zespołem Downa zwykle mają płaskie stopy, co może prowadzić do trudności z chodzeniem lub bieganiem.
• Zaburzenia wzroku: Osoby z zespołem Downa znacznie częściej cierpią na różne zaburzenia wzroku, takie jak krótkowzroczność, dalekowzroczność, zaćma lub jaskra.

Zespół Downa wynika z obecności trzech kopii chromosomu 21 zamiast dwóch kopii. W większości przypadków nie jest dziedziczony, ale wynika z losowego zdarzenia genetycznego podczas tworzenia komórek rozrodczych u jednego z rodziców, co jest skomplikowanym procesem.

Ilość lat życia osób z zespołem Downa jest trudna do określenia, ponieważ wynika to z nie tylko z zaburzeń genetycznych, ale także uwarunkowań kulturowych, srodowiskowych i opieki medycznej, którą osoby te otrzymują. Wzrost dostępności do specjalistycznej opieki i poprawa jakości życia w ostatnich dziesięcioleciach pozwala na dłuższe życie osób z zespołem Downa. Jednakże, osoby z zespołem Downa są bardziej narażone na infekcje, problemy sercowe i trudności z oddychaniem, co wpływa na ich zdolność do przyswajania tlenu i długowieczność.

Nieprawidłowy wynik badania przesiewowego (tzn. wskazujący na ryzyko większe w stosunku do wieku
kobiety) nie jest równoznaczny z rozpoznaniem zespołuDowna (lub innej aberracji chromosomowej), wskazuje jedynie, że prawdopodobieństwo takiej aberracji u płodu jest na tyle duże, iż uzasadnia przeprowadzenie diagnostyki inwazyjnej (biopsji kosmówki lub amniopunkcji) w celu ustalenia definitywnego rozpoznania (na podstawie bezpośredniej analizy kariotypu komórek płodowych).

Osoby z zespołem Downa często charakteryzują się wesołością, beztroskością i chęcią do interakcji z innymi. Mają tendencję do rozpoznawania emocji innych osób, co ułatwia im nawiązywanie kontaktów i zrozumienie innych. Osoby te często wykazują wysokie umiejętności społeczne, co oznacza, że ​​mogą być świetnymi towarzyszami, choć ich rozwój umysłowy i fizyczny zwykle jest opóźniony.

Rozwój dziecka z zespołem Downa jest często opóźniony w porównaniu do rówieśników bez tej genetycznej aberracji. Dzieci z zespołem Downa mają obniżone kompetencje intelektualne i mogą mieć trudności w nauce różnych umiejętności. Jednak z odpowiednimi wsparciem, edukacją i terapią, wszystkie dzieci z zespołem Downa mogą rozwijać się i osiągać swoje pełne potencjały. Wczesne zaangażowanie rodziców w terapię i programy edukacyjne jest kluczowe dla dalszego rozwoju dziecka. Terapia zajęciowa, logopedyczna i fizjoterapia pomagają w rozwijaniu umiejętności ruchowych, komunikacyjnych i społecznych. Dobra opieka medyczna, regularne kontrole u specjalistów oraz stymulujące środowisko domowe i szkolne są niezwykle ważne dla rozwoju dziecka z zespołem Downa. Dzięki dostosowanemu programowi nauczania, indywidualnemu podejściu i wsparciu otaczających osób, dzieci z zespołem Downa mają szansę na samodzielne funkcjonowanie w społeczeństwie i osiągnięcie satysfakcjonujących osiągnięć. 

Zespół Downa jest wrodzonym zaburzeniem genetycznym, które wynika z obecności trzech zamiast dwóch kopii chromosomu 21. Jest to najczęstsze wrodzone zaburzenie genetyczne, występujące u około każdego 700-1000 nowo narodzonych dzieci. Przyczyna zespołu Downa leży w przypadkowej nieprawidłowości w procesie podziału komórki jajowej lub plemnika, co powoduje powstanie dodatkowej kopii chromosomu 21. Mówi się, że nie ma konkretnych czynników, które mogą zwiększać ryzyko wystąpienia tego zaburzenia. Duże znaczenie ma jednak wiek matki, ponieważ ryzyko zwiększa się wraz z jej wiekiem, zwłaszcza po 35 roku życia. Osoby z zespołem Downa mają charakterystyczne cechy fizyczne, takie jak skośne oczy, płaski nos czy niski wzrost. Zespół Downa jest również związany z różnymi wrodzonymi wadami serca, opóźnionym rozwojem umysłowym oraz zmniejszoną zdolnością do naśladowania i uczenia się. 

1. Upośledzenie umysłowe: Jedną z głównych cech zespołu Downa jest obecność upośledzenia umysłowego o różnym stopniu nasilenia. Osoby z tym zespołem mają zazwyczaj ograniczone zdolności intelektualne i uczą się wolniej niż osoby bez tego schorzenia.
   2. Fizyczne cechy dysmorficzne: Osoby z zespołem Downa często mają charakterystyczne cechy fizyczne, takie jak skośne ułożenie szczelin powiekowe, nisko osadzone uszy, płaską twarz, krótki kark, obfite fałdy skórne na karku i palcach.
   3. Opóźniony rozwój mowy i motoryki: Dzieci z zespołem Downa zazwyczaj rozwijają się w wolniejszym tempie niż rówieśnicy bez tego schorzenia. Mogą mieć trudności z nauką mowy, koordynacją ruchową i zdobywaniem umiejętności motorycznych.
   4. Charakterystyczne cechy palców: Osoby z zespołem Downa często mają charakterystyczne cechy palców, takie jak krótsze palce, skrócone palce środkowe i pionowe bruzdy na opuszkach palców.
   5. Charakterystyczne cechy skóry i włosów: Osoby z zespołem Downa często mają suche skórę, która może być podatna na infekcje i inne problemy dermatologiczne. Mogą również mieć charakterystyczną gęstą, prostą włosy o delikatnej strukturze.
   6. Wzmożona podatność na choroby: Osoby z zespołem Downa są bardziej podatne na pewne choroby, takie jak choroby serca, otyłość, cukrzyca, choroby tarczycy, problemy ze wzrokiem i słuchem.
   7. Charakterystyczne cechy zachowania: Osoby z zespołem Downa często mają określone cechy zachowania, takie jak miłość do rutyny, trudności w radzeniu sobie ze zmianami, zainteresowania stereotypowe (np. porządkowanie rzeczy), trudności w kontroli impulsów i trudności w koncentracji.

Osoby z zespołem Downa mogą mieć potomstwo, choć istnieje pewne ryzyko dziedziczenia tej choroby genetycznej. Zespół Downa jest wynikiem trisomii chromosomu 21, co oznacza, że osoba z tym zespołem ma dodatkowy chromosom 21. Główne źródło ryzyka dziedziczenia zespołu Downa wynika z tego, że osoby z tym zespołem mają większą szansę na zagnieżdżenie się zaburzonego chromosomu 21 do gamet – komórek rozrodczych. Jeśli osoba z zespołem Downa ma potomstwo, istnieje szansa, że dziecko odziedziczy dodatkowy chromosom 21, co powoduje, że również będzie miało zespół Downa. Szansa ta zależy od tego, który rodzic jest nosicielem zaburzenia chromosomu 21. Jeśli tylko jeden rodzic ma zespół Downa, ryzyko wynosi około 50 proc. Jeśli zarówno matka, jak i ojciec mają zespół Downa, ryzyko wzrasta do 100 proc. Niemniej jednak, wiele osób z zespołem Downa nie decyduje się na posiadanie dzieci, głównie z powodu trudności związanych z poczęciem i wynikającymi z zespołu Downa problemami zdrowotnymi. W każdym przypadku decyzja należy do rodziców i muszą oni skonsultować się z lekarzem, aby uzyskać więcej informacji na temat ryzyka dziedziczenia i zdrowia potencjalnego potomstwa. 

Zespół Downa to zaburzenie genetyczne, które wpływa na rozwój umysłowy i organiczny i jest związane z pewnymi trudnościami w codziennym życiu. Jednak zrozumienie przyczyn, objawów i wsparcia dla osób z zespołem Downa może pomóc zapewnić im pełen zakres leczenia i wsparcia.