Bakterie Clostridium tetani są obecne w ziemi, kurzu i kału, a także w przewodzie pokarmowym niektórych zwierząt. Tężec występuje głównie w przypadku zarażenia przez skaleczenie, otarcie albo pęcherz. Zakażenie może jednak nastąpić również w wyniku prostych codziennych działań, takich jak pracowanie w ogrodzie, borowanie bez rękawic, czy podczas kąpieli w brudnej wodzie.

Objawy tężca występują zazwyczaj w ciągu tygodnia od momentu zakażenia. Choroba zaczyna się od bólu głowy i skurczów mięśni szyi, a następnie pojawiają się skurcze mięśni w całym ciele. Skurcze te mogą prowadzić do trudności w oddychaniu i drgawek. Chory ma również trudności w połykaniu, a jego temperatura ciała wzrasta. Inne objawy obejmują wzmożoną potliwość i trudności z kontrolowaniem miednicy.

Szczepienie przeciwko tężcowi jest niezwykle ważne, aby chronić przed zakażeniem, a w przypadku wystąpienia choroby zmniejszyć jej nasilenie. Odpowiednia ochrona na tężec osiąga się po trzech dawkach szczepionki podanej podskórnie, przy czym pierwsza dawka jest podawana od urodzenia. Następne dawki podaje się w odstępach czasowych, zazwyczaj co 5-10 lat.

W przypadku podejrzenia zakażenia tężcem należy jak najszybciej podjąć odpowiednie kroki, ponieważ choroba może się szybko nasilać. Najważniejszą pierwszą pomocą jest odkażenie rany, co pozwoli zniszczyć bakterie obecne na skaleczeniu. W przypadku cięcia lub ranienia, wymagane jest natychmiastowe czyszczenie rany wodą utlenioną, a następnie należy wykonać profilaktykę przeciw tężcowi, nawet jeśli osoba była wcześniej szczepiona. W przypadku złych warunków sanitarnych, takich jak wojny lub klęski żywiołowe, ryzyko tężca jest wyższe.

Szybka reakcja na kontuzję lub ukąszenie może wymagać przyjęcia zastrzyku przeciwtężcowego. Przyjęcie tego zastrzyku jest szczególnie ważne w przypadku poważnej rany, która jest głęboka, brudna lub powoduje dużą ilość krwawienia. W przypadku takich obrażeń istnieje ryzyko zakażenia bakteriami, które mogą powodować tężec. Zastrzyk przeciwtężcowy jest również zalecany w sytuacjach, gdy dana osoba nie miała szczepienia przeciwtężcowego przez ostatnie 10 lat lub niezna swojego aktualnego statusu ochrony. Przyjęcie zastrzyku powinno nastąpić możliwie jak najszybciej po kontuzji lub ukąszeniu, aby zminimalizować ryzyko zakażenia. W przypadku niepewności, zawsze warto skonsultować się z lekarzem, który oceni potrzebę przyjęcia zastrzyku przeciwtężcowego i ustali optymalny czas podania. Pamiętajmy, że tężec może być poważnym zagrożeniem dla naszego zdrowia, dlatego ważne jest natychmiastowe działanie w przypadku potencjalnej ekspozycji na bakterie zakaźne.

Szczepienie przeciwko tężcowi jest powszechnie zalecane dla osób dorosłych i dzieci. Szczepionka przeciwko tężcowi jest skuteczna i może zapewnić trwałą ochronę przed tą chorobą. Często podaje się pierwsze dawki szczepionki w dzieciństwie, ale konieczne jest także regularne uaktualnianie szczepienia w wieku dorosłym. Według Światowej Organizacji Zdrowia (WHO), dorośli powinni otrzymać przynajmniej pięć dawek szczepionki przeciw tężcowi w ciągu życia, z czego przynajmniej jedną powtórzyć co 10 lat. Kontynuowanie szczepienia przeciw tężcowi jest ważne, ponieważ tężec jest poważnym zagrożeniem dla zdrowia i życia. Bakterie Clostridium tetani, które powodują tężec, mogą znaleźć się w glebie, kurzu i zabrudzeniach, w których mogą przeżyć przez długi czas. Dlatego kontakt z takimi substancjami i wypadki, które prowadzą do zranień, są sytuacjami, w których istnieje ryzyko zakażenia. By uniknąć powikłań, warto skonsultować się z lekarzem w celu ustalenia najlepszego planu szczepienia.