Dystymia to przewlekłe zaburzenie nastroju, które charakteryzuje się długotrwałym, łagodnym obniżonym nastrojem i innymi objawami depresyjnymi. Osoby dotknięte dystymią doświadczają przewlekłego poczucia smutku, utraty zainteresowań, zmęczenia, braku energii oraz trudności w funkcjonowaniu na co dzień. Chociaż objawy dystymii są mniej nasilone niż w przypadku pełnoobjawowej depresji, zaburzenie to może znacząco wpływać na jakość życia i zdolność do cieszenia się nim.

Objawy dystymii obejmują przewlekły obniżony nastrój, który utrzymuje się przez większość dni w ciągu co najmniej dwóch lat u dorosłych (lub jeden rok u dzieci i młodzieży). Dodatkowo, osoby dotknięte dystymią doświadczają co najmniej dwóch z poniższych objawów:

• Zmiana apetytu i wagi (utrata lub przyrost)
• Zaburzenia snu (bezsenność lub nadmierna senność)
• Brak energii lub uczucie przewlekłego zmęczenia
• Trudności w koncentracji lub podejmowaniu decyzji
• Poczucie bezwartościowości lub niskiej samooceny
• Poczucie beznadziejności lub pesymizmu

Osoby cierpiące na dystymię mogą również doświadczać innych objawów, takich jak zmniejszone zainteresowania, izolacja społeczna, trudności w relacjach międzyludzkich, obniżona motywacja czy trudności w radzeniu sobie ze stresem.

Jeśli masz podejrzenie, że cierpisz na dystymię, istnieje kilka testów samoopisowych, które mogą pomóc w ocenie swoich objawów i rozpoznaniu tego zaburzenia. Jednym z popularnych narzędzi jest Kwestionariusz Dystymii Becka (Beck's Depression Inventory), który składa się z 21 pytań dotyczących nasilenia różnych objawów depresyjnych. Wynik tego testu może wskazać na obecność dystymii, ale ocena dokonana przez specjalistę jest niezbędna w celu potwierdzenia diagnozy.

Ważne jest jednak pamiętać, że samodiagnoza na podstawie testów internetowych nie zastąpi profesjonalnej oceny lekarza lub specjalisty w dziedzinie psychiatrii. Jeśli masz podejrzenie, że cierpisz na dystymię, ważne jest skonsultowanie się z lekarzem, który przeprowadzi szczegółowy wywiad i oceni twoje objawy.

Leczenie dystymii obejmuje zarówno terapie psychofarmakologiczne, jak i terapie psychologiczne. Lekarz może przepisać leki przeciwdepresyjne, takie jak selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI) lub inne leki, które pomagają złagodzić objawy dystymii.

Terapia psychologiczna, tak jak terapia poznawczo-behawioralna, może być również skutecznym narzędziem w leczeniu dystymii. Podczas terapii osoba cierpiąca na to zaburzenie uczy się zdrowych strategii radzenia sobie ze stresem, identyfikuje i zmienia myśli i przekonania negatywne wpływające na nastrój, oraz rozwija umiejętności radzenia sobie w trudnych sytuacjach życiowych.

Istotne jest też poszukiwanie wsparcia w samopomocy. Wypracowanie zdrowego stylu życia, takiego jak regularna aktywność fizyczna, zdrowa dieta, odpowiednia ilość snu oraz techniki relaksacyjne (np. medytacja, głębokie oddychanie) mogą znacząco wpływać na poprawę samopoczucia i redukcję objawów dystymii.

Dystymia i depresja są dwoma różnymi stanami emocjonalnymi, ale mają pewne podobieństwa i różnice. Podobieństwem między dystymią a depresją jest występowanie obniżonego nastroju i objawów depresyjnych. Różnicą jest jednak nasilenie i czas trwania tych objawów. W przypadku dystymii, objawy są łagodniejsze i przewlekłe, trwają przez długi okres (co najmniej dwa lata u dorosłych lub jeden rok u dzieci i młodzieży). W przypadku pełnoobjawowej depresji, objawy są bardziej nasilone, ale mogą występować na krótszy okres, zazwyczaj od kilku tygodni do kilku miesięcy.